Meneer - Assalamu Alaikum. Ik word geconfronteerd met een extreme realiteit van het leven. Ik wilde naar het buitenland, dus ik probeer het, maar toen het visum kwam, waren mijn handen en voeten gevoelloos. Ik heb last van hevige heimwee. Als ik eraan denk om mijn huis of familie te verlaten, voel ik me alsof ik een beroerte krijg. Ik kan deze woorden niet uitleggen. Dus ik heb het op verschillende manieren over niet vliegen. Ik kies ervoor om zo bescheiden mogelijk te leven. Ik heb, met al mijn mogelijkheden, hard gewerkt om wat van mijn eigen geld te sparen en een enorm bedrag geleend, wat een schande in mijn leven zal zijn.
Meneer - Ik raakte rond 0000/0000 besmet met tuberculose, waarvan ik alle papieren nog heb. Samen met de problemen van verkoudheid en ademhalingsproblemen, zijn dit allemaal aanwezig. Ik heb deze dure behandeling heel lang ondergaan. Van de duizenden ziekten die deze tuberculosetest had, werd deze gedaan om naar Korea te gaan, waar ik aanvankelijk niet geschikt voor was. Deze zorgen hebben me geholpen mijn beslissing te veranderen, omdat dit probleem me nog steeds dwarszit. Als ik hieraan denk, kan ik er niet aan denken om mijn huis te verlaten. Vanaf de dag dat ik mijn visum kreeg tot vandaag lijkt mijn leven chaotisch. Ik kan niet eten, slapen, goed werken. Ik kamp met extreme mentale pijn.
Meneer, ik durf dit soort dingen niet aan de telefoon te zeggen en ik heb niets anders te doen dan mijn mond houden, want ik ben hier alleen gekomen. Dus ik wil de prijs voor mijn fout betalen met 0 lakh taka. Meneer, een verzoek - vergeef me alstublieft.
Ik denk erover om een normaal leven te leiden vanwege de hevige heimwee en ziekte. Deze kans ligt nu in uw handen. Ik voel me erg eenzaam. Ik denk niet dat ik mijn huis kan verlaten. Er is misschien zelfs een mogelijkheid om terug te keren.
Meneer, ik heb geen juridische maatregelen genomen of iets anders gedaan dat een harde lijn zou kunnen volgen, omdat de fout bij mij ligt. Ik heb geen verkeerde poging gedaan om u uit te schelden. In plaats daarvan heb ik om een oplossing gevraagd.
Meneer, ik heb deze woorden alleen maar gezegd in vertrouwen op u als broeder en leraar. Ik hoop dat u deze geheimen van mij met niemand deelt. En doe niets dat mij sociaal of in mijn familie te schande zal maken.