Zaterdagmiddag buiten, hete zon die iedereen naar huis drijft. En thuis gaat een rustige rust gepaard met een hinderlijke en vervelende migraine.
De Rager verbreekt de stilte, een scherpe piep luidt het begin in. Het callcenter meldt bewusteloosheid in de betreffende straat. De sensaties verdwijnen en worden vervangen door grote alertheid als ik een uitgang meld. De schoenen vonden hun weg naar mij en samen met hen ren ik naar de auto voor een klein ritje, eerst naar het adres....en voor mij kleine kinderen misschien broers, zij is zes jaar oud en hij is drie jaar oud, trillend en huilend schreeuwend dat papa dood is, ren daar naar binnen in de keuken, het leven stopte. Ik houd mezelf even tegen, kijk hen vol medeleven in de ogen, denk aan mijn kinderen en doe een belofte vanuit het hart dat krachtig schreeuwt dat ik alles zal doen wat ik weet om het leven van papa te redden. Ik ben hier voor papa, jij wacht hier tot er nog meer goede mensen komen helpen, springt het appartement binnen, de vrouw huilt, haar wereld is in een seconde weg. Ze meldt zich met verstikte stem bij het callcenter, ik heeft dringend hulp nodig bij reanimatie. Ik herken de persoon voor mij als de vader van een vriend van de kleuterschool van mijn zoon. Hij geeft massages. Hij rapporteert aan mij. Ik heb geen defibrillator. Ik heb hulp nodig. Hij gaat door met masseren gedurende ongeveer 0 minuten. Daar is geen teken van leven. Ambu zuurstof maar de buurman is mentaal niet in staat, nou ik heb hem vervangen door massages hij deed wat hij kon na 00 minuten. Een winstgevende toetreding van Union