Black Mountain biedt een idee van pedagogiek als een utopische democratie, dat wil zeggen een wrijvingsloos model, hoewel de realiteit van het college, inclusief zijn sociale relaties en financiën, verre van wrijvingsloos was. Desalniettemin is zijn poging tot een vormloze eenheid binnen een structurele vorm van bijzonder belang op ons politieke en technologische moment, waarin formaties van subjectificatie onder hydraulische druk staan van beide druk. Zelf en groep ondergaan een radicale reformatie en zullen dat alleen maar blijven doen. Deze druk creëert nieuwe beperkingen op het zelf - het zelf-als-burger, het zelf-als-arbiter-van-het-zelf, terwijl de plotselinge invallen van kunstmatige intelligentie in elke plooi van het leven de meest fundamentele ontologische grond van zelf-als-mens in tegenstelling tot machinale intelligentie,